Το αδένωμα του παραθυρεοειδούς αδένα αντιπροσωπεύει μια κατάσταση όπου ο παραθυρεοειδής αδένας εμφανίζει αιφνιδίως υπερπλασία των κυττάρων του, που οδηγεί σε ανεξέλεγκτη και αυτόνομη έκκριση παραθορμόνης (PTH). Αυτό το αδένωμα θεωρείται ως καλοήθης πάθηση και διαφέρει από τον καρκίνο του παραθυρεοειδούς, που μπορεί να προκαλέσει παρόμοια συμπτώματα, αλλά είναι πιο επικίνδυνος.
Η προέλευση του αδενώματος παραθυρεοειδούς δεν είναι πλήρως κατανοητή, αλλά οι περισσότερες περιπτώσεις είναι σποραδικές, δηλαδή δεν σχετίζονται με γενετικά αίτια. Ωστόσο, ορισμένοι ασθενείς μπορεί να αναπτύσσουν αδένωμα παραθυρεοειδούς στο πλαίσιο γενετικών συνδρόμων, όπως το σύνδρομο πολλαπλής ενδοκρινικής νεοπλασίας 1 (σύνδρομο MEN 1). Η πλειοψηφία των περιπτώσεων αδενώματος παραθυρεοειδούς εμφανίζεται στις ηλικίες 50-70 ετών, αν και μπορεί να εμφανιστεί σε νεότερη ηλικία στους ασθενείς με γενετικές προδιάθεσης.
Επιπλέον, το αδένωμα παραθυρεοειδούς προκαλεί υπερενεργητικό παραθυρεοειδή αδένα, με αυξημένα επίπεδα παραθορμόνης και ασβεστίου στο αίμα, καθώς και χαμηλά επίπεδα φωσφόρου αίματος. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε διάφορα συμπτώματα και προβλήματα, γνωστά ως πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμός.
Συμπτώματα του Αδενώματος του Παραθυρεοειδούς
Ποια είναι τα Σημάδια; Το αδενώμα του παραθυρεοειδούς μπορεί να προκαλέσει τα ακόλουθα σημάδια και συμπτώματα, που συχνά συνδέονται με τον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό:
- Νεφρολιθίαση και ουρητηρολιθίαση: Οι ασθενείς μπορεί να αντιμετωπίσουν προβλήματα με την εμφάνιση λίθων στους νεφρούς και τον ουρητήρα.
- Οστεοπενία και οστεοπόρωση: Η αυξημένη παραθορμόνη μπορεί να επηρεάσει την πυκνότητα των οστών, οδηγώντας σε απώλεια οστικής μάζας και αυξημένο κίνδυνο κατάγματος.
- Δυσκοιλιότητα, ναυτία, εμέτοι και πεπτικό έλκος: Οι περισσότεροι ασθενείς αντιμετωπίζουν προβλήματα με το πεπτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της δυσκοιλιότητας και της ναυτίας.
- Αρτηριακή υπέρταση και καρδιακές αρρυθμίες: Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός μπορεί να επηρεάσει τη λειτουργία της καρδιάς και να προκαλέσει υψηλή αρτηριακή πίεση και αρρυθμίες.
- Σύγχυση, κόπωση και κατάθλιψη: Οι ασθενείς μπορεί να αντιμετωπίσουν ψυχολογικά συμπτώματα όπως σύγχυση, κόπωση και κατάθλιψη.
- Σωματική και μυϊκή αδυναμία: Ο υπερπαραθυρεοειδισμός μπορεί να οδηγήσει σε αίσθημα αδυναμίας στο σώμα και των μυών.
Διάγνωση του Αδενώματος του Παραθυρεοειδούς: Πώς γίνεται; Η διάγνωση του αδενώματος του παραθυρεοειδούς ακολουθεί τη διαδικασία διάγνωσης του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού. Αρχικά, οι ασθενείς εμφανίζουν τα συμπτώματα και τα σημάδια του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού. Η διάγνωση του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού γίνεται με την μέτρηση των παρακάτω παραμέτρων στο αίμα:
- Υψηλές επίπεδα παραθορμόνης στο αίμα.
- Υψηλά επίπεδα ασβεστίου στο αίμα, που υπερβαίνουν τα φυσιολογικά όρια.
- Φυσιολογικά ή χαμηλά επίπεδα φωσφόρου στο αίμα.
Έπειτα, η διάγνωση του αδενώματος του παραθυρεοειδούς γίνεται μέσω κατάλληλων απεικονιστικών εξετάσεων προκειμένου να εντοπιστεί και να επιβεβαιωθεί η παρουσία του, που συνήθως είναι η κύρια αιτία της νόσου σε ποσοστό περίπου 80-90% των περιπτώσεων.
Η εύρεση του αδενώματος παραθυρεοειδούς αδένων δεν είναι πάντα απλή διαδικασία, καθώς η ακρίβεια των διαφόρων εξετάσεων εξαρτάται από την ευαισθησία και την ειδικότητά τους στον εντοπισμό του αδενώματος.
Οι πιο συνηθισμένες εξετάσεις που χρησιμοποιούνται για τον εντοπισμό του αδενώματος παραθυρεοειδούς είναι:
- Υπερηχογράφημα του τραχήλου.
- Σπινθηρογράφημα παραθυρεοειδών αδένων με το χρήση του τεχνητού 99m – Sestamibi (99mTc – sestamibi scan).
- Αξονική τομογραφία τριών διαστάσεων με χρήση ενδοφλέβιου σκιαγραφικού μέσου και διάφορες χρονικές λήψεις (4D – CT).
- Τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων με χρήση της χολίνης (PET/CT Χολίνης).
- Τομογραφία εκπομπής μονήρους φωτονίου (SPECT).
Ο προεγχειρητικός εντοπισμός του αδενώματος παραθυρεοειδούς είναι κρίσιμος, καθώς επιτρέπει την ακριβή εντοπισμό της θέσης του πριν από τη χειρουργική επέμβαση. Συνήθως, τα αδενώματα των παραθυρεοειδών αδένων βρίσκονται στη φυσιολογική τους θέση, αλλά μπορεί επίσης να εντοπιστούν και σε έκτοπες θέσεις, γνωστές ως έκτοπα αδένωματα παραθυρεοειδούς. Ο προεγχειρητικός εντοπισμός βοηθά στην αποφυγή εκτεταμένης αναζήτησης κατά τη διάρκεια της επέμβασης και βελτιώνει την θεραπευτική αποτελεσματικότητα. Επιπλέον, επιτρέπει τον αποκλεισμό της νόσησης των υπόλοιπων παραθυρεοειδών αδένων πριν από την επέμβαση. Ο ακριβής προεγχειρητικός εντοπισμός του αδενώματος παραθυρεοειδούς εξασφαλίζει μια λιγότερο επεμβατική και πιο αποτελεσματική θεραπεία της νόσου.
Ποια είναι η θεραπεία για το αδένωμα παραθυρεοειδούς;
Η αντιμετώπιση του αδένωματος παραθυρεοειδούς απαιτεί κυρίως χειρουργική επέμβαση, γνωστή ως παραθυρεοειδεκτομή.
Κατά την παραθυρεοειδεκτομή, γίνεται η αφαίρεση του παραθυρεοειδούς αδένα που είναι επιρρεπής σε αυξητική ανάπτυξη με μία μικρή τομή στο κάτω μέρος του λαιμού. Αυτή η τομή στη συνέχεια συγκλείνεται με εσωτερική ραφή, επιτρέποντας έτσι να μην είναι ορατή μετά από κάποιο διάστημα.
Η παραθυρεοειδεκτομή αποβάλλει το αδένωμα παραθυρεοειδούς, επιτρέποντας την ίαση του ασθενούς και την επιστροφή των επιπέδων της παραθορμόνης στα φυσιολογικά επίπεδα. Επιπλέον, απαλλάσσει τον ασθενή από τα συμπτώματα που προκαλεί το αδένωμα παραθυρεοειδούς.
Σε γενικές γραμμές, η διάγνωση και η θεραπεία του αδένωματος παραθυρεοειδούς απαιτούν ατομική προσέγγιση και εμπειρία, και μπορείτε να συμβουλευτείτε εξειδικευμένο χειρουργό θυρεοειδούς και παραθυρεοειδών αδένων για την κατάλληλη αξιολόγηση και αντιμετώπιση της κατάστασής σας.
